Generator losowych paragrafów

Użyj tego Generator losowych paragrafów, aby znaleźć niezliczoną ilość losowych paragrafy do swojej następnej przygody w grze, opowiadania lub innego rodzaju projektu. Baw się dobrze!

Generowanie paragrafy

Pomysły

Skopiowane!

Zapisane pomysły

Skopiowane!

<% result.name %>

Odkryj wszystkie aplikacje Story Shack

Dlaczego używamy paragrafów?

Akapit jest samodzielną jednostką dyskursu na piśmie zajmującą się określonym punktem lub ideą. Akapit składa się z jednego lub więcej zdań. Chociaż nie jest to wymagane przez składnię jakiegokolwiek języka, akapity są zwykle oczekiwaną częścią formalnego pisania, używaną do organizowania dłuższej prozy.

Celem akapitu jest wyrażenie idei kontrolującej mówcy lub pisarza i poparcie jej konkretami. Większość akapitów w eseju ma trzyczęściową strukturę - wprowadzenie, ciało i wniosek.

Wprowadzenie (zdanie pierwsze) określa scenę dla tego, co następuje i określa główny punkt. Ciało (zdania 2-4) rozwija ten punkt z dodatkowymi szczegółami i wyjaśnieniami. Wniosek (ostatnie zdanie) potwierdza główny punkt lub podsumowuje to, co zostało powiedziane.

Historia akapitów w języku

Tworzenie akapitów, które są istotnym elementem tekstu i komunikacji, można znaleźć w czasach starożytnych. Pisanie w czasach klasycznych zazwyczaj składało się z okresów lub akapitów, które dzieliły tekst na mniejsze sekcje. Pisarz był w stanie skoncentrować się na jednej idei na raz, ponieważ ten konkretny układ miał zdolność do przerywania przepływu myśli. Takie użycie akapitów po raz pierwszy pojawia się w pismach greckich historyków, takich jak Herodot w połowie piątego wieku pne. W swoich historiach Herodot podzielił wydarzenia na akapity, aby ułatwić im zapamiętywanie i łączenie. Jego kolega z klasy, historyk Tukidydes (V w. p.n.e.), używał akapitów do organizowania swojej pracy podobnie jak Hermanot. Historię tego ustępu można śledzić od kultury grecko-rzymskiej w Europie po Bliski Wschód i cywilizację zachodnią. Istnieją dowody na to, że Psalmy zostały podzielone na akapity w Biblii Hebrajskiej. Przebicie było również używane przez arabskich poetów do oddzielania zwrotek w swoich pracach. Koran, który być może był pierwszym pismem, które używało akapitów w średniowieczu, jest jednym z przykładów ze świata arabskiego. Paragrafy po raz pierwszy pojawiają się w piśmie angielskim w świecie zachodnim, szczególnie w rękopisach z XIII i XIV wieku. Wcięcia, a nawet małe rysunki były używane przez pisarzy w tym czasie, aby podzielić swoje prace na sekcje. Do czasu renesansu więcej pisarzy używało akapitów w swoim piśmie, a styl wcięcia stał się bardziej spójny. Tradycja epistolarna, która koncentrowała się na elementach komunikacyjnych podzielonych na krótsze, naprzemienne akapity, pojawiła się w XVI wieku. Pierwszy „nowoczesny” akapit pojawił się w połowie XVII wieku. William Shakespeare i Christopher Marlowe wykorzystali strukturę akapitu, którą znamy dzisiaj. Tekst został podzielony na sekcje według tego prostego układu, dzięki czemu komunikacja jest prostsza i bardziej wydajna. William Mitchell, współczesny Szekspirowi, opublikował zbiór prac na temat struktury i układu współczesnego akapitu, doskonaląc jego użycie i styl. Niektóre elementy tego akapitu zostały dodane lub usunięte z czasem. Na przykład niektóre teksty opierają się teraz na osadzonych linkach i obrazach, które wcześniej mogły zostać uznane za niepotrzebne. Niemniej jednak podstawa akapitu pozostaje taka sama: fragment tekstu oddzielony od drugiego interpunkcją lub formatem, co pozwala autorowi skoncentrować się na jednym pomyśle na raz bez przerywania.

5 pytań, które pomogą Ci wymyślić paragrafy

Jakie są główne tematy, które chcę omówić w moim akapicie?
Jakie przykłady i dowody mogę podać na poparcie moich uwag?
Jakiego tonu i stylu powinienem użyć w moim akapicie?
Jakich konkretnych słów, fraz lub obrazów powinienem użyć?
Gdzie ten fragment wpisuje się w szerszy kontekst tekstu?

Czy mogę używać losowych paragrafy, które tworzy to narzędzie?

Tak, możesz. The Story Shack nie rości sobie praw autorskich do żadnego z tych imion, ale oczywiście jest możliwe, że niektóre z wartości, które podaje ten generator imion, są już własnością kogokolwiek innego, więc upewnij się, że zawsze zachowujesz należytą staranność.

Ile pomysłów mogę wygenerować, używając tego Generator losowych paragrafów?

Imiona] mogą wygenerować tysiące pomysłów na twój projekt, więc nie krępuj się klikać dalej, a na koniec użyj poręcznej funkcji kopiowania, by wyeksportować swoje paragrafy do wybranego edytora tekstu. Miłej zabawy!

Jakie są dobre paragrafy?

W tym generatorze znajdują się tysiące losowych paragrafy. Oto kilka próbek na początek:

Przykłady paragrafy
Idea #1	There was an accident. Bobby said there was an accident. He said I was in the accident. He said I caused the accident. \| © Kristina England
Idea #2	To the eye of a visitor in those parts, the gloom outside threatened rain. I know, because I was a visitor in those parts, and when I looked out the window, I saw rain. \| © Brian Moore
Idea #3	On the shores of the swamp, two teenagers fell in love during the twilight of an autumn night. He kicked off his shoes and rolled up his pants
Idea #4	she slid from her sandals and held the hem of her dress in her right hand. There were grimy jars underneath the back steps of the house. He unscrewed the lids and handed her one. She let go of the hem of her dress, and they waded into the water together. Dashing through the shallows, they caught an odd dozen of fireflies. After releasing their catch, he brushed a stray hair behind her ear and kissed her for the first time. \| © Laura Konrad
Idea #5	During the day my father had the appetite of an elderly woman. A single poached egg and a bit of dry toast for breakfast. Lunch, a sliced tomato with a dollop of tuna fish. Later, a monk’s dinner, boiled chicken and stringy broccoli spears. But Pop’s diet belied his physique
Idea #6	he was rhino-shaped, five-foot-eight, sporting Buddha’s belly, and weighing-in at least an eighth of a ton. \| © Timothy O’Leary
Idea #7	The elementalist had ruled the land for decades now, keeping his subordinates clenched tightly in his iron fist. He was the greatest, and last, sorcerer in the land, he had made sure of that. As a master of the elements, fear was his tactic, magic his weapon. On some days he would be benevolent, and bless his skinny farmers with a flow of rich waters to nourish the land. On others, he would send all-destroying hurricanes, fill the fields with rocks that attacked anyone who tried to remove them or simply send an inferno that incinerated entire harvests. Yes, his people lived in fear. \| © Martin Hooijmans
Idea #8	Ellie retired today. She was eight and a half. She and Anna had known each other since they were both one week old. Ellie, an elephant head, was attached to the middle of a small blanket, about fifteen inches square. The blanket was pink, hemmed in green satin which Anna loved to stroke with her fingers while she sucked her thumb. Ellie covered Anna’s face when she didn’t want to be seen at all. Anna could not sleep without Ellie and carried her as she was crawling and, later, when she started to walk. Ellie traveled in the car, to restaurants, to birthday parties and Phillies games. Once the family forgot Ellie on a road trip and Anna’s dad had to turn around and pick her up or no one would be sleeping much at all. Ellie did not attend first or second grade though. She waited quietly on Anna’s bed until nightfall. \| © Marian Brooks
Idea #9	The forest was filled with the sounds of machines. Rough men with chainsaws and loading trucks dominated the area, cutting down the mass of pine trees that stretched out for miles. One exquisitely great tree, the one they called ‘Lone Pine’, overlooked it all with a mixture of pride and sorrow. Pride, for he was the biggest tree, the master of all, the one left alone to grow stronger each year. Sorrow, for all his companions were taken away every time winter showed its snowy head. Of course they were replaced by new ones, but after years and years the giant tree did not bother getting too close to any of them anymore. Instead, he had become an advisor and leader to the other trees, using his size and the strength of his roots to impress. One time, a lady pine had been so amazed that she had dropped all her needles in awe. Now that was a tale worth telling to the young ones! \| © Martin Hooijmans
Idea #10	Mud Boy splashed through the puddles and sloshed through the mud, then launched himself onto the soggy turf. The field was so rutted from dog play that he didn’t slide but stuck in place—his face submerged in two inches of water, his loins in cold mud. Mud Boy’s mother laughed nervously, for people were watching. Mud Boy smiled up with a wet clump of grass sticking out of his mouth. His mom smiled down at him. “You look like those dinos eating in our book.” \| © Jon Sindell
Idea #11	Early in the morning, Wallace, Meg’s husband, went up a ladder to the rooftop to remove a bird’s nest clogging the rain spout. Later he jimmied off the wooden frame hanging over the basement door, which took some time. The wood was rotting and rainwater was seeping into the basement’s walls and onto the floor. Meg stayed at her piano. Wallace passed her in her piano room as he left the house an hour later, calling out, “I’m going to Home Depot to buy caulk.” He came directly home fifteen minutes later and caulked the gaps he’d made where he’d removed the door frame. \| © Lisa Weiss
Idea #12	It’s amazing what one notices, when one finds out their time for noticing is coming to an end. Like you have spent your entire life walking around with your eyes shaded by a translucent curtain, and then one day, they are reopened like a shot of adrenaline straight to the heart. I wonder if we ever truly see things, even as a child. Like a new born seeing its mother’s breast for the first time. No, I don’t think we ever really care to see anything for what it truly is, until our eyes are awakened by the foresight of never seeing anything again. I think a man born without sight sees more with one simple touch of the hand then we do our entire lives. Sure, I suppose we see a lot, but do we ever stop to realize what we’re seeing? To let it sink in to our over developed alien brains? I think not. We are too busy rushing to our early graves to stop and “listen” to what we are actually seeing. \| © Billy Mundane